زندگی با طعم خاله‌بازی

امروز هدف مشخصی برای نوشتن ندارم. اصلاً قصد نوشتن مقاله و داستان را هم ندارم. امروز می‌خواهم از یک حس فراموش شده و خاموش بنویسم؛ از یک بوی متفاوت و ناب، از یک لمس فراموش نشده، که باعث میشد همه‌ چیز را ساعت‌ها فراموش کنم.
دیروز پیامی، در صفحه تلگرام چشمک می‌زد. پیامی که حاکی از دیدار بود. دیداری که این روزها خیلی به‌وجودش نیاز داشتم.
پیام از نجمه ‌رضایی بود. دوستی که، سرآغازش با شاهین کلانتری بود و امروز به یک دوستی بزرگ و همیشگی ختم شده است.
برنامه فردات مشخصه؟
برنامه روز ۱۰ مهر ۱۳۹۹ من چیده شده بود، برای دوستای با بوی خاص.
حتماً برایتان سوال می‌شود که فلسفۀ بوی خاص چه صغیه‌ای است؟
راستش را بخواهید این روزها نه تنها تحمل دردم زیاد شده، بلکه حس بویاییم به حس هفتم رسیده است. این روزها آدم‌ها را از روی بوهایشان ندیده می‌توانم حس کنم.
درست مثل نجمه، که بوی خاک باران خورده می‌دهد. بوی که ساعت‌ها می‌تواند مشام آدمی را جلاء دهد. یا بوی ناب و بهشتی مادر بودن معصومه که از دختران و زنان کشورش می‎گوئید و می‌نویسد.

ساعت ۷و۲ دقیقه غروب پاییزی، وقتی عمیق‌تر می‌شوم به دیدار امروز، زندگی را با طعم خاله‌بازی کودکانه می‌بینم.
دخترکی که با شلوار گلدار صورتی رنگ، روبروی مادرش ایستاده و به چهره نگرانش نگاهی می‌اندازد و از او طلب حصیری می‌کند.

تا در گوشه‌ای دنج حیاط با ظروف پلاستیکی سفید رنگ و قوری با درب قرمز که هیچ‌وقت خدا، درش باز نمیشد خاله‌بازی کند. خاله‌بازی که همیشه مهمانش عروسک پارچه‌ای بود که بدون پلک زدن خیره میشد به چشمهای که از دیدنش ذوق می‌کرد و چای با طعم آب برایش می‌ریخت.

امروز نه خبر از حصیر بود و نه ظروف پلاستیکی مهمان‌های خانه نقلی ما واقعی بودن و بوی زندگی می‌دادند. از صورتشان فقط می‌توانستم چشم‌هایشان را بینم که از دیدارمان ذوق کرده بودن.
مهمان‌های که با هر زبانی خواستم برای ناهار کنار ما باشند. راضی نشدن. راستش بخواهید دلم نمی‌خواهد لب به دلمه‌های که پیچیده بودم بزنم.
من به کل دیروز و امروز بدون درد زندگی کردم شاید بخاطر خاله‌بازی بود که امروز با دوستای مهربانم داشتم که قدم‌رنجه فرمودن و مهمان حصیر ساده ما شدن.

مریم حسنلو