در نوشتن داستان نباید احساس دلسوزی کنید

در داستان‌نویسی زبیایی جمله آنقدر مهم نیست. ما باید یک فضای زیبا و قابل درک و فهم بسازیم.

تا حالا دقت کرده‌اید، به یک‌سری از ساختمان‌ها که شما از کنار آن‌ها گذر می‌کنید یا می‌پیچید. شما ساختمانی می‌بینید که یک بخشی از سازه ساختمان، یا بخشی از اسکلت ساختمان از بیرون رنگ قرمز دارد. یعنی علاوه‌بر این‌که شما یک نما سیمانی مطلق می‌بینید، بلکه قادر هستید یک بخش داخلی آن را نیز از بیرون ببینید.
در واقع مثلاً قسمتی اسکلت یا کاسۀ مغز انسان را برداشتند و شما می‌توانید عمل و کارکرد مغز انسان را ببینید و یا کاپوت ماشین را برداشتید و آن داخل را می‌بینید.

شما در این ساز و کاری که اون ساختمان را ساخته است پروکارت می‌کنید قبل از اینکه سیمان بکشید روی ساختمان را، برای این‌که کسی نمای داخلی آن دیوار یا ساختمان را نبیند که از چه‌نوع تیرآهنی و چه‌شکلی ساخته شده است.
نوع نوشتن نیز در واقع به‌این معناست در نوشتن شما بیش‌از اندازه خودتان را افشا می‌کنید ما نه در این حد که حتی تکنیک‌های داستان‌نویسی را هم افشا کنید.

در دورۀ رئالیسم چه‌چیزی و چه گفتن مهم بودو بعد چگونه گفتن مهم شد. و بعدها چگونگی چگونه گفتن مهم شد که این می‌شود یک داستان. یعنی داریم آن تکنیک‌های که تویی داستان نویسی به‌کار رفته درباره آن‌ها می‌نویسم.

در داستان‌های حقیقی و واقعی که در کتاب‌های معتبر تاریخی هم ثبت شده است؛ نویسنده می‌آید و واقعیت داستان را می‌گیرد و شروع می‌کند به نوشتن، که به موضوع قصه به‌عنوان یک ساختمان یا یک فضا و مکان نگاه می‌کند.
در این روش از نوشتن، نویسنده شما را با جبر تاریخی آشنا می‌کند و دوم دست شما را می‌گیرد و با خود به عمق ماجرا می‌کشد.
تا یک جایی که آدم باورش می‌شود یک مکان نامجهولی در عمق داستان وجود دارد و ناخودآگاه وقتی داستان تمام می‌شود با خود فکر می‌کند اگر دوباره داستان را ادامه می‌داد چه اتفاقی می‌افتاد.
نویسنده در حقیقت برروی احساسات خود پا می‌گذارد؛ و می‌آید لایه‌لایه به موضوع داستان و واقعیت می‌پردازد. نویسنده می‌خواهد بگویید که داستان در ‌دست و اختیار شماست و ارزشش به‌اندازه واقعیت است و حتی بیشتر.
در واقع می‌خواهد در داستان، ماجرا را آن‌طور که به نفع شماست؛و آن‌گونه می‌خواهید و می‌توانید روایت کنید و پیش ببرید.

مریم حسنلو