داستان

اتاق تاریک و مرده‌ای که با انعکاس نور مهتاب به آیینه با نور کم جان می‌گرفت پناهگاهم بود. روی تخت نشستم وتکیه به دیوار زدم.

روز تولدم وقتی خواستند ریشۀ نرم و نازکم را به تنۀ چوبی باریک و دارازم پیوند دهند نوار فلزی محکمی به دورم آویختند. قلاده‌ای که

بیش از ده بار بود که پرده‌های تمام اتاق‌ها را وارسی کرده بود. مثل پیرزنی شده بود که آلزایمر گرفته باشد و نگران این بود،

چشم که باز کردم. هوا گرگ و میش بود. اتاق پنج تخت‌خواب، که در کنار همه به حالت اتوبوسی صف کشیده بودند. توی رخت‌خواب به

این چند ماه هر روز ضعیف و لاغرتر می‌شد. دو هفته می‌شد که میل به غذا خوردن نداشت. به زور قطره چکان و دستمال مرطوب

آخر آبان ماه بود. ساعتی از شب میگذشت. شبی تاریک و سرد، خیابان شوش آس‌پاس  بالا و پایین می‌کردم. قبل بیرون زدن از خانه دو

  صدای ناله ای می شنیدم. صدای ناشی از درد و ناتوانی موجودی بی پناه، موجودی که به طرز فجیع مورد آزار و اذیت قرار

داخل گوشش مورمور شد. دستی به صورت و گوشش کشید. و صورتش را در بالشش فرو برد. حس کرد روی بازوی لختش حشره کوچکی حرکت